Wspominkowo i urodzinowo

Po dwóch latach starania się o Amelkę nie mogłam uwierzyć w wynik testu ciążowego. Pojechałam na badanie krwi, ono też potwierdziło ciążę. Cieszyłam się i z niecierpliwością czekałam na pierwsze badanie u ginekologa. Na USG zrobionym w 4 tygodniu było widać jedynie kropeczkę, taką jak główka szpilki... Doktor powiedział, że nie da mi 100% potwierdzenia czy ta mini kropeczka, to już moje wyczekane maleństwo. Co zrobiłam? Całą drogę do domu płynęły mi łzy po policzkach, a mama mówiła "oj jak jest kropka to jest młody albo młoda i nie rycz mi tak" - miała racje :) 

Przez pierwsze cztery miesiące najczęściej odwiedzanym przeze mnie pomieszczeniem była łazienka... Mogłam wszystko jeść i pić, jedynie zapachy mnie zabijały. Brzuszek rósł i rósł :) Na jedno z badań kontrolnych zabrałam mamę, usłyszała bicie serduszka i zobaczyła małą "kosmitkę" na monitorze, chyba jej się podobało, bo słyszałam nutkę wzruszenia w jej głosie. Amelcia znakomicie umilała mi czas i gwarantowała wiele atrakcji w postaci ciągłych czkawek i niezliczonych kopniaków oraz jakiś sztuczek gimnastycznych. Piotrek jak wracał z pracy klękał przy łóżku i obserwował jak młoda szaleje w brzuchu :) Całe dziewięć miesięcy upłynęło baaardzo szybko. Zdążyliśmy się przeprowadzić, wyremontować nowe mieszkanie i pozostało nam czekanie...

Amelka miała przyjść na świat 29 lipca w poniedziałek. Tego też dnia dała mi silniej znać o sobie i około godziny 20-stej pojawiły się pierwsze skurcze. We wtorek jechaliśmy do szpitala, ale nas odesłali i tak do czwartku wieczora męczyłam się z koszmarnymi bólami... Około godziny 23-ciej w końcu nas przyjęli :) Piotrek dzielnie siedział przy mnie - nie wypuściłam go nawet na kawę ;) W piątek około 7 rano już nie wiedziałam co się dzieje, taka byłam wykończona, ale właśnie w tym czasie dostałam oksytocynę i się zaczęła jatka :D Wtedy myślałam, że czas płynie strasznie wolno, dzisiaj mam wrażenie, że od tej siódmej do dziesiątej była jakaś turbo przepaść czasowa. Mniejsza z tym ;) 2 sierpnia o godzinie 10:15 Amelka była z nami! 

Minął rok... 365 dni, a ja nie mam pojęcia kiedy. Teraz Amelka śpi smacznie w swoim pokoju, ale w ciągu dnia sama chodzi po mieszkaniu, woła mama i tata, potrafi powiedzieć także nie, tak, da, ja, baba i dziadzia :) Bierze książeczki do rączek i papla coś pod nosem, jakby czytała na głos. Wstydzi się jak widzi kogoś nowego, a zaraz robi wszystko by być w centrum uwagi. To niesamowite jak czas szybko płynie... 

Mam wrażenie, że jeszcze wczoraj leżała na mojej klatce piersiowej maleńka i bezbronna, a dziś jest taka duża i samodzielna. Chciałabym zatrzymać czas i móc dłużej cieszyć się każdym dniem, ale i tak jestem wdzięczna na mój największy skarb. Jak to kiedyś będziesz czytać córeczko, to wiedz, że jesteś spełnieniem moich najskrytszych marzeń i kocham Cię ponad wszystko! :*

Poniżej zdjęcia z Amelki urodzin. Oczywiście księżniczka wystąpiła w tiulowej spódniczce i wcinała samodzielnie tort :) Gapa ze mnie i nie uchwyciłam aparatem momentu wyboru jej ścieżki życiowej :D Mam na myśli wyboru przedmiotu z czterech jej podanych: książki, różańca, kieliszka i banknotu. Jak myślicie co chwyciła??? :)